Radi se o Referendumu za nezavisnost Bosne i Hercegovine koji je, na preporuku Arbitražne komisije Međunarodne konferencije o Jugoslaviji (Badinterova komisija), održan 29. februara i 1. marta 1992. godine, u završnoj fazi raspada bivše SFRJ.
Referendum je potvrdio opredjeljenje bosanskohercegovčkih građana da budućnost nastave graditi izvan bivše SFRJ, za što se izjasnilo čak 99,7 posto od ukupno 2.073.568 glasača (izlaznost 63,7 posto građana s pravom glasa u Bosni i Hercegovini).
Rezultati referenduma, koji su omogućili međunarodno priznanje Bosne i Hercegovine kao nezavisne države, prihvaćeni su u državnom parlamentu 6. marta 1992. godine, a Zakonom o proglašenju 1. marta Danom nezavisnosti Bosne i Hercegovine (Službeni list RBiH, broj: 9/95), utvrđeno da je to državni praznik.
Zemlje-članice tadašnje Evropske zajednice (EZ), danas Evropske unije (EU), priznale su državu Bosnu i Hercegovinu 6. aprila 1992. godine, a Sjedinjene Američke Države dan kasnije, 7. aprila.
Te 1992. godine, ujedno i prve ratne godine, 76 država svijeta priznalo je Bosnu i Hercegovinu kao nezavisnu državu, a najprije je to učinila Bugarska i prije referenduma, 31. januara 1992. godine.
Nedugo nakon toga, Bosna i Hercegovina je 22. maja 1992. godine primljena u punopravno članstvo Ujedinjenih naroda (Rezolucija 757), čime je kao sukcesor bivše SFRJ, postala ugovorna strana svih konvencija i sporazuma koje je ratificirala SFRJ. Bosna i Hercegovina u radu UN-a sudjeluje putem stalnih predstavništava u New Yorku, Ženevi, Beču, kao i pri UNESCO-u u Parizu.
U međuvremenu, Bosna i Hercegovina je uspostavila diplomatske odnose sa 183 zemlje-članice Ujedinjenih naroda.
Dan nezavisnosti je i prilika za sjećanje na prijelomne događaje i sve bosanskohercegovačke patriote koji su se u posljednjem ratu (1992-1995.) nesebično žrtvovali u odbrani nezavisnosti i cjelovitosti Bosne i Hercegovine.